Angela Fehrmanns schilderijen en installaties laten precies datgene zien waarmee deze kunstenares bezig is: niet, zoals veel tijdgenoten met de hedendaagse maatschappij, de moderne beeldcultuur, gevoelens van onveiligheid, vervreemding of sociale isolatie. Angela levert geen commentaar maar probeert zich te verbinden met de meest fundamentele structuren en krachten die wij kennen: de natuur en de evolutie. Zij is een natuurmens, het liefst altijd buiten. Als basis voor haar werk gebruikt ze in plaats van foto’s of ander beeldmateriaal de ‘echte dingen’: haar inspiratie en voorbeelden komen uit haar voortdurend uitdijende verzameling van schelpen, botjes, visgraten, insectenlijkjes en opgedroogde kikkers. Op verschillende manieren draait het werk van Angela Fehrmann om de basis: de basis van het leven – de natuur, het verdwijnen en blijven – en de basis van het schilderen – het materiaal en de techniek.

Restanten

Angela Fehrmann was al met schelpen bezig toen ze studeerde aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag. Schelpen verwijzen naar leven dat geweest is. Overblijfselen, klein en fragiel, van een nietig leven. Maar tegelijkertijd ook getuigen zij van de evolutie, van het steeds maar dóórgaan van het leven.
De muze van Angela is de natuur. In haar kunst gaat het om het verbeelden van de natuur, op een natuurlijke wijze. Dat is ook de reden dat zij met olieverf werkt: meer mogelijkheden om structuur te vormen dan met bijvoorbeeld acrylverf. Natuur zonder structuur bestaat niet, is te gladjes en kunstmatig. Kunstmatigheid wil deze kunstenaar ten koste van alles vermijden.

Opgeblazen

Wat opvalt aan de schilderijen is hun formaat, of liever gezegd, het formaat van de voorstelling. Steeds presenteert zich een exemplaar van iets dat klein hoort te zijn, in sterk uitvergrote vorm. Een enkele visgraat of dode bij, een paar schelpen, opgeblazen tot proporties van zo’n 60 of 70 cm. Je staat er als het ware met je neus bovenop, net als Angela toen ze het vond en bestudeerde. De toe-schouwer wordt gedwongen goed te kijken, alleen naar dat ene ding, dat ene restant van een eerder leven. Want om het onderwerp heen is geen herkenbare omgeving geschilderd. Die vervaagt, zoals ook gebeurt als je iets geconcentreerd en van dichtbij bekijkt. Toch zijn ook de details van het voorwerp zelf niet altijd goed zichtbaar: door de textuur van de schilderijen behouden de voorwer-pen iets van hun natuurlijke ruwheid. Het zijn geen gladde, fijngeschilderde plaatjes, het gaat hier niet om ‘realisme naar de natuur’ maar om het overbrengen van iets wat in die natuur onzichtbaar aanwezig is.

Zoektocht in series

Angela werkt in series. Elke serie representeert een etappe in haar zoektocht: die van de materie. “Het is dingen uitproberen, kijken hoever je kunt gaan.” Fehrmann is een schilder pur sang. Haar werk draait om de vraag hoe met de haar ter beschikking staande materialen de grootste krachten kunnen worden verbeeld: natuur en evolutie. De betekenis van het werk van deze kunstenaar zit in het proces van zoeken en leren. De series laten dit proces goed zien. Werkte Angela in eerste instantie in een pasteus handschrift met dik opgebrachte verf, de afgelopen jaren bouwde zij haar schilderijen op uit transparante lagen. Nu concentreert het werk zich op verruwing en vereenvou-diging: herkenbaarheid met zo weinig mogelijk middelen. Een paar lijnen slechts geven de vorm van een schelp aan.

Irene Beers Publiciste